Jesienne wiersze, animowane obrazki i gify

4 PORY...ŻYCIA

4 PORY...ŻYCIA

Kochałam Wiosnę!

Taką radosną i beztroską.

Wszystko było takie nowe,

cudowne i ekscytujące

Kochałam Lato!

Wydało plony

tak wspaniałe,

że aż serce z miłości rośnie.

Kocham Jesień!

Choć może trochę mniej...

Zbyt długo w niej trwam

Czekając na jej kolory.

Chyba usiądę w oknie

z kubkiem gorącej czekolady

i starym albumem...

Powspominam Wiosnę i Lato

i zaczekam na Zimę...

maya 76

A MNIE JEST SZKODA LATA

Barwy jesieni są coraz bliżej,

opadną liście z drzew i kasztany,

odlecą ptaki do ciepłych krajów,

a z nimi białe bociany

Zawieje chłodem, lekko pokrzepi,

muśnie tęsknotą za pięknym latem,

żołędzie zbierać też będą dzieci,

złota jesień nas zaraz odwiedzi

Uczknie nam dzionka, parę godzinek,

kwiaty w ogródku już wymierają,

najdłużej astry z nami zostaną,

na chryzantemy chyba czekają.

Wieczory dłuższe w gronie rodziny,

w kominkach ogień się wnet rozpali,

i z marzeniami przez srogą zimę,

znowu na lato będziemy czekali.

Ola

BARWY JESIENI

Barwnym tiulem otulona

idzie jesień w pełnej krasie,

złotych jabłek i czerwonych,

ma w koszyku w swym zapasie.

W czarne włosy ma wplecione

cudne kiście jarzębiny,

i otula snem głębokim,

drzewa, kwiaty, pola, niwy.

Brzóz ramiona zwisające

wiatr porywa i unosi

i kłaniając się jej nisko,

do tańca ją pięknie prosi.

Rozśpiewana, rozmarzona,

roztańczona pani jesień,

astrów, malw i chryzantem

bukiety nam niesie.

W sadach jabłka na jabłoniach

maluje czerwienią,

klony zlotem obsypuje,

a sosny zielenią.

BUKIECIKI

Posypały się listeczki dookoła,

To już jesień te listeczki

z wiatrem woła:

Opadnijcie moje złote

i czerwone,

jestem jesień

przyszłam tutaj,

w waszą stronę.

Lecą listki,

lecą z klonu i kasztana

Będą z listków bukieciki

złote dla nas.

Nazbieramy,

nastawiamy na stoliku

Tych jesiennych,

tych pachnących bukiecików...

Coraz Ciszej.Wrzesień! Wrzesień!

Słońce rzuca blask z ukosa

I dzień krótszy, chłodna rosa

- Ha, i jesień - polska jesień!

O, jesieni złota nasza!

Tyś jak darów Boża czasza,

Dziwnie mądra,pełna części

I kojącej pełna treści...

W pożegnaniu grają lasy

Barw tysiącem,pełnych krasy;

Wiosną łąki tu się tęczą,

Staro drzewne lasy wieńczą

Miedzią,złotem i rubinem,

I szmaragdem,i bursztynem.

Na jesieni świat się mieni

I w dobrane gra kolory...

Cudowny uśmiech jesieni

w kasztany piękne się zmienił

czerwienią ubarwił listeczki

na grzybkach zostawił kropeczki.

W złociste promyki słonka

po trawach lasach się błąka

usłyszeć go nawet możesz

gdy wiatr słodko szumi na dworze.

Ach ten uśmiech jesieni

odkrywa kolory zieleni

roziskrza się w purpurze

całus zostawia na chmurze.

Kto powiedział,że jesień jest smutna,

że ma kolor szarego płótna,

że jej prawie nie widać we mgle?

Kto to wszystko powiedział?Ja nie!

Dla mnie jesień to pora wesoła,

roześmiana i gwarna jak szkoła!

Lśniąca skórka kasztana na trawie,

w odlot ptaków wpatrzona ciekawie.

Jesień – roztargniona malarka

gubi farby po lasach i parkach,

a ja biegam wciąż za nią z ochotą

i znajduję brąz,czerwień i złoto.

DESZCZ

Szaro po szybach szemrze deszcz....

Sypią się krople sennie jak mak...

Snuje się cichy, tajemniczy szept

– Pierwszy jesienny deszcz.

Jeszcze będą czerwone liście.

Jeszcze będzie kwitło babie lato.

Jeszcze słońce przez nagie gałęzie zaświeci.

Ale to już... ale to już czas...

Szaro po szybach szemrze deszcz.

DESZCZ JESIENNY

O szyby deszcz dzwoni,

deszcz dzwoni jesienny

I płucze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany...

a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni,

deszcz dzwoni jesienny...

Leopold Staff

Drzewa zmieniają swoją barwę,

liście zaczęły pierwszy taniec

pająki tkają srebrny welon

a słońce coraz później wstaje

nie mówmy ptakom o odlotach

niech wiatr żurawiom pióra czesze

a kiedy kluczem przetną niebo

to będzie znak że przyszła jesień

jeszcze się księżyc nie rozziewał

chłód nie nakazał zasnąć kwiatom

niech ciepło serce wam ogrzewa

przecież za oknem ciągle lato...

Gdybym tylko potrafiła

gdybym miała taką moc,

dałabym Ci to co pragniesz

o czym marzysz dzień i noc.

Więc dam tylko to co mogę

ile w stanie jestem dać,

to co potrzebuje przecież,

tak naprawdę każdy z nas.

Codziennie uśmiech Ci mój poślę

by rozjaśnił Twoją twarz.

Wiem,że Ty go odwzajemnisz

i tak samo mi go dasz.

I radością się podzielę

aby dzień wesoły był,

by w nim też nie było smutków,

aby wszystkie poszły w cień.

Zaufanie Cię obdarzę,

niech podporą będzie Ci,

byś nie stracił/a wiary w ludzi,

bo i Ja też ufam Ci.

Jeśli los Tobie dokuczy,

byś nie był/a całkiem sam/a,

to ja Tobie dam oparcie,

w Tobie przyjaciela mam.

I też czas dla Ciebie znajdę,

gdy na duszy ciężko Ci,

i żeby Ci ulżyło to skarg

też wysłucham Twych.

Gdy spacerowałam po parku

Słonecznego popołudnia

Liście krążyły wokół mnie

Jedne były małe drugie duże

Zacząłem je zbierać

Układać w duży bukiet

Takie ładne kolorowe

Takie piękne

Kocham tą jesień jak każdą

Choć może nas smucić

Dołować, przygnębiać

To ja jednak się nie dam

I Wam też tak radzę...

IDZIE JESIEŃ

Idzie jesień

Idzie łąką, idzie polem

Pod złocistym parasolem.

Gdy go zamknie – słońce świeci.

Gdy otworzy - pada deszcz.

Kto to taki? Czy już wiecie?

Tak! To właśnie jesień jest!

T. Śliwiak

Idzie już jesień

i dary nam niesie

Zamieszkała w parku,

w sadzie i w lesie

W sadach pachnące

jabłuszka zawisną

I w blasku słoneczka

czerwienią zabłysną

W parku na drzewie

przysiadzie cichutko

Zaszumi chłodniejszą,

jesienną nutą

Zostawi na gałęziach

liście kolorowe

Żołędzie w kapeluszach

i kasztany brązowe

I do ogródka

na grządkę zajrzy jeszcze

Gdzie zrosi marchewkę,

fasolkę deszczem

A że warzywa

są zdrowe to wiemy

Więc je ze smakiem

zajadać będziemy...

Jak co roku o tej porze

Coraz zimniej jest na dworze

Liście żółkną i spadają

Wszystko w koło przykrywa ją

Choć deszcz czasem,

a dzień krótki

Staraj się odganiać smutki

W ciepłym domu tuż przy oknie

Patrz jak wszystko wkoło moknie.

JAK NIE KOCHAĆ JESIENI…

Jak nie kochać jesieni,

jej babiego lata,

Liści niesionych wiatrem,

w rytm deszczu tańczących.

Ptaków,co przed podróżą

na drzewie usiadły,

Czekając na swych braci,

za morze lecących.

Jak nie kochać jesieni,

jej barw purpurowych,

Szarych,żółtych,czerwonych,

srebrnych, szczerozłotych.

Gdy białą mgłą

otuli zachodzący księżyc,

Gdy koi w twoim sercu

codzienne tęsknoty.

Jak nie kochać jesieni,

smutnej,zatroskanej,

Pełnej tęsknoty za tym,

co już nie powróci.

Co chryzmatem bieli,

dla tych, co odeszli.

Szronem łąki maluje,

ukoi,zasmuci.

Jak nie kochać jesieni,

siostry listopada,

Tego co królowanie

blaskiem świec rozpocznie.

Co w swoim majestacie

uczy nas pokory.

Tego,co na cmentarzu

wzywa nas corocznie.

JARZĘBINA

Babcia ma perełki,

mamusia korale,

ale Ania pacioreczników nie ma,

nie ma wcale.

Hop, hop! Do ogródka

spieszy się dziewczynka.

Przy tym niskim, przy płoteczku

rośnie jarzębina!

Są już, są już pacioreczki.

Starczy dla mnie, dla laleczki.

Dla Azorka i dla misia.

Wystroje się wszyscy dzisiaj.

JARZĘBINA CZERWONA

Ileż to korali stroi cię

Z oddali już widzę cię

Kolor czerwony

jak zachodzące słońce mieni cię

Któż tak cię ubrał

Tak wystroił

Czy wybierasz się na bal

Pytam cię pytam

Bo ciekawość wielką mam

Takaś zawsze skromna smutna

i mało wesoła

Lecz dzisiaj takaś wystrojona

Jarzębino jarzębino czerwona

Pięknie wyglądasz jesteś taka strojna

Lecz jak korale zdejmiesz

a przyjdzie na to pora

Będziesz znowuż smutna

i mało wesoła.

Kwiat lotosu

Jesienne herbatka

Najlepsza herbatka 

z majowego kwiatka 

Na jesienną pogodę 

osłodzona miodem.

Zapachniało latem 

i lipowym kwiatem, 

Poziomką,malinką, 

soczystą cytrynką.

Asortyment wielki 

ziół i herbat wszelkich 

Szczególnie ponętny 

jest aromat mięty.

Albo extra klasa 

Lord Nelson lub Assam 

Pity z rumu kropelką

daje rozkosz wielką.

W jesienne wieczory 

herbaciane walory 

Zdrowia nam dodają, 

ciało rozgrzewają. 

Aby zdrowym być co dnia 

trzeba pić je aż do dna, 

Będzie nam jak w maju 

przy prawdziwym czaju.

JESIENNA SERENADA

Na promieniach słonecznych

Wiatr jesienną serenadę gra.

Liście malowane złotem strąca,

Z ich szelestu melodię układa.

Płyną nuty tęsknej serenady,

Babie lato z wiatrem fruwa.

Zasłuchane stoją drzewa, kwiaty,

A wiatr nowych nutek szuka.

Zbiera je z liliowych wrzosów,

Z dojrzałych owoców w sadach.

Chwyta dźwięki ptasich głosów,

I jesienną baśń opowiada.

JESIENIĄ

Co robią drzewa jesienią?

Złocą się i mienią.

Czerwienią i migocą

I na wietrze stoją.

Co robią pola jesienią?

Ziarno kryją ziemię.

W czarnej skibie ziarno złote

będzie rosło zbożem.

Co robią ptaki jesienią?

Słońce latem gonią.

Przepływają błękit nieba,

a powrócą ... wiosną.

J.Babicz

JESIENNA ŁAWECZKA

Rozrzuca liście z lewa i z prawa

dla mnie sprzątanie dla niej zabawa

rosą pokrywa porankiem bladym

zostawia na niej swe brudne ślady

Deszczem już wita chłodem niemiłym

pragnę by ciepłe dni wróciły

bo tak bym chciała na ławce jeszcze

trochę posiedzieć podziwiać pierwsze

Przygotowania ptaków odloty

i liścia szelest gdy spada złoty

śledzić pająka misterne tkanie

jak się porusza w nitek dywanie

Poczuć ogniska woń wśród altanek

zapachy estrów i macierzanek

chłonąć to wszystko nabierać mocy

zanim na dobre jesień zaskoczy

Zatrzymać chwilę spamiętać wszystko

nim się oddali letnie zjawisko

aby potem sobie ciemnym wieczorem

przypomnieć ciepłą minioną porę

Jeszcze posiedzę na swej ławeczce

może da jesień ciepła troszeczkę

promieniem ciepłym ogrzeję ręce

a wiosną znowu napiszę więcej.

L.Mróz-Cieślik

JESIENNA NOC
Kiedy ciemność już zapada,
kiedy wrzesień w krąg króluje,
ponad ziemią,wśród obłoków,
cicho się muzyka snuje.

W granatowej,długiej sukni

noc ujęła skrzypce w dłonie.

Słychać tęskne,rzewne dźwięki.

Droga we mgle szarej tonie.

Żółty liść opada z drzewa,

bezszelestnie z wiatrem płynie.

Lśnią czerwienią koraliki

na przydrożnej jarzębinie.

Czas upływa.Milkną nutki.

Noc przemija tak jak przyszła.

Lecz jej piękno,czar jesienny

trwa zaklęty magią w skrzypcach.

JESIENNE KWIATY
Nad płotem się rozpostarło
Słonecznikowe dumanie.
Makówek rude grzechotki
na jednym klęczą kolanie.
Dalie w szerokich spódnicach
Patrzą,czy słońce je widzi
Róża,że stoi samotna,
Żywym rumieńcem się wstydzi.
Rezedy wonią bogate.
Biedronka podaje usta.
A malwy dziwią się dziwią,
Jak pięknie w barwnych im chustach.
Powoje pną się po płocie,
Jarzębina śmiechem zwabione,
A kiwa głową nasturcja
i bratki patrzą zgorszone.
A ogrodniczka jesień
Tka kwiatom szaty tęczowe.
Choć wie,ze płaczą ros łzami
W chłodne poranki wrześniowe.
net

JESIENNE LIŚCIE
Kończy się lato
w przepych bogate i zmienia,
zmienia piękną swą szatę.
Drzewa po świeżej ,bujnej zieleni
Wdziewają złote barwy jesieni.
Pogodnie,cicho i uroczyście
Spływają z wolna na ścieżkę liście,
A gdy śpieszymy do szkoły drogą.
Raźno szeleszczą,szumią pod nogą.
Leopold Staff

JESIENNE LIŚCIE
Z tym jesiennym wiatrem
tańczą sobie liście,
tańczą sobie tańczą
czerwone złociście.

Z tym jesiennym wiatrem
odtańczą daleko,
i nie skończą tańczyć,
aż za siódmą rzeką.

Aż za siódmą rzeką,
Aż za siódma górą,
Aż je śnieg przykryje
Grubą, białą chmurą.
Ewa Szelburg - Zarembina

JESIENNE RÓŻE
Domykam lato w skarbcu września,
wieko mi skrzypi od łkań wiatru
powtarzających znany temat,
co w szarość żywe barwy zasnuł.

W chmurnych zaułkach na rozstajach
rwą się guziki jarzębiną;
ranek utonął w słotnych ariach,
mgłami po dachach się rozpłynął.

Kolczaste wiersze wschodzą w głogach
prując ostatki letnich złudzeń.
W dojrzałą jesień mnie poprowadź -
spójrz, dla nas kwitną późne róże.
Ewa Pilipczuk

JESIENNE SŁONECZKO
Jesienne słoneczko
mniejszym kątem patrzy
rosę pozłaca
listkami majaczy

Zachwycone mocne

barwami jesieni

ciepłymi promieniami

babie lato ścieli

Maluje kolorami

krajobrazy ziemi

listnymi bukietami

wszystkich ludzi dzieli

Uśmiechnięte zachodzi

zostawia wspomnienia

jutro przyjdzie znowu

pozłacać marzenia...

(stresożerca)

JESIENNE TANGO
Jesienne tango pośród głogów i jarzębin.
Wirują klony,jeden zdobi bujną pierś.
Soczyste usta sycą zmysły aż do głębi.
Nie śmiem myśleć.Chyba śnię.
Czerwienie leki zabarwiają toń jeziora
Promienie milkną.
Smukła kibić złotem lśni.
Kroków szelestem opowiadam.
- Jesteś moją.
Gorący oddech odpowiada.
- Także ty.
Jednym spojrzeniem
kwiat niebiański się otwiera.
Ogniste tango,rudy kasztan,ty i ja.
Cudowna jesień złota,polska tu i teraz

Paleta ciepłych barw miłości płonie w nas.

JESIENNY OBRAZEK

Jesienny ranek.Panuje cisza.

Jest tak spokojnie,sennie i mgliście.

Po niebie suną powoli chmury,

w powietrzu tańczą złociste liście.

Zza chmur nieśmiało wygląda słońce,

w kropelkach rosy błyszcząc srebrzyście.

Drzewa wokoło lśnią kolorami.

Jest tak spokojnie,sennie i mgliście.

JESIENNY PAN

Choć nie wiem, kto to jest,

I nie wiem, skąd go znam,

Czasem spotyka mnie

Jesienny śmieszny pan.

Parasol wielki ma

I zmartwień trochę też.

Przez pusty idzie park

W czerwony liści deszcz.

Lecz gdy ostatni liść

Ze smutnych spadnie drzew,

On razem z białą mgłą

Rozpłynie się.

Gdy wiatr pożółknie znów,

Powróci znowu tam

Jesieni szukać barw,

Jesienny śmieszny pan.

A wtedy spotkam go

I pójdę z nim przez park,

On będzie blisko tak

Mych rąk, mych warg.

Gdy świat pożółknie znów

I biała wzejdzie mgła,

Będziemy razem szli:

Jesienny pan i ja.

A wtedy spotkam go

I pójdę z nim przez park,

On będzie blisko tak

Mych rąk, mych warg.

Gdy świat pożółknie znów

I biała wzejdzie mgła,

Będziemy razem szli:

Jesienny pan i ja.

JESIENNY PEJZAŻ

Widzisz te mgły?

snujące się po sadzie

jak porzucony welon panny młodej

która z ptaszętami odleciała

ku lazurowym morskim odmętom

gdzie zachód słońca w kolorze pomarańczy

i snujący się po bazarach zapach orientu

ziemia już ma oddech jesieni

na krzewach rozwieszono wici

to kod srebrem pisany

z "babiego lata" - srebrnej nici

zwiastują rychłe nadejście

mglisto-jesiennej pani

a my - pójdźmy na spacer kochany

parkową aleją złotem usłaną

i w jesiennym nastroju

pozbierajmy purpurowe słowa

jak jesienne kasztany.

JESIENNY WALC

Jesienny walc

przyniósł mi ciebie

tamten wrzesień

umilkły serca niepokoje

nić babiego lata

splotła dłonie

miłość stateczna

spokojnie płynie

na parkiecie szeleszczących liści

razem tańczymy walca

w splocie ramion

w zimowe wieczory

pachnie jaśminem

jesień życia

plecy o szczęście oparła.

Czcinka 1

JESIENNY WALC

Na trzy czwarte dziś liście szeleszczą

zamieniając swą zieleń na ZŁOTO

modna jesień przedstawia kolekcję

dominuje nostalgia z tęsknotą

na trzy czwarte żołędzie spadają

wystukując rytm walca upadkiem

nic się tutaj bez sensu nie dzieje

nic się tutaj nie dzieje przypadkiem

na trzy czwarte wrzosy się fiolecą

przed oczyma w slajdach czas przebiega

tylko strumień szemrząc zapamięta

to bogactwo co skryje się w śniegach

Lili Blue

JESIENNY WIATR

Wiatr jesienią ma robotę

w nocy i za dnia.

Ciągle strąca liście złote

i przed siebie gna.

I nasiona drzew bez liku

nosi tu i tam.

Kiedy spoczniesz już, wietrzyku?

Powiedz, powiedz nam!

Po zielonym wielkim lesie

wiatr piosenki dzieci niesie.

Aż się dziwią stare drzewa

Kto was tak nauczył śpiewać?

H. Ożogowska

JESIEŃ

A ja lubię polską jesień,

którą rozpoczyna wrzesień,

bo w jesieni w lasach grzyby,

w pięknych rzekach różne ryby!

Chociaż chłodne już wieczory,

lecz wspaniałe są kolory

klonu, dębu, grabu liście,

wirujące złote kiście!

Często deszcz się w rynnach pluszcze,

płaczą kwiaty, płaczą bluszcze,

mgły się w mleko przemieniły

i krajobraz zasłoniły.

Lecz pogoda wnet się zmienia,

co normalne jest w jesieni.

Wszak kaprysy jej zaletą,

ona przecież jest kobietą!

Cz.Lachut

JESIEŃ

Jesień,jesień na dworze.

Już babie lato powiewa.

Rolnik zagony orze,

Będzie je ziarnem obsiewał.

Kopią kartofle w polu

i jabłka zbierają w sadzie.

Coraz niżej nad rolą

słońce jesienne się kładzie.

Władysław Broniewski

JESIEŃ

Już jesień rodzi się

w moich oczach .

Króluje

przez kilka miesięcy

i odchodzi

JESTEM JAK JESIEŃ

złota,szczera ciepła,zimna.

KOCHAM JESIEŃ

Kiedy przysypie mnie liśćmi

JESTEM JESIENIĄ...

Widzę,że przemijam

Maria Jasnorzewska Pawlikowska

JESIEŃ IMPRESJONISTY

Impresjonista wziął paletę

z barwami, które lubi jesień,

i jak przystało na estetę

jesienny namalował wrzesień,

o październiku też pamiętał,

więc złote liście namalował,

jeszcze listopad i już puenta,

sztalugi złożył, farby schował,

obraz postawił w swoim oknie,

dla ludzi, co jesienią idą,

i choć, ktoś patrząc, czasem zmoknie,

każdego cieszy taki widok...hej

(eniowe)

Jesień kolorowa rozwiesiła barwy.

Siwiutki przymrozek

chodzi po ścierniskach.

Latawce szukają gdzieś

w górze zabawy.

Idzie sobie jesień

po kobiercu w liściach.

Na zagonie kapusty

moknie strach na wróble.

Mgła cieknie przez puste,

zimne kartofliska.

Rdzawym pióropuszem

szumią buki dumnie,

chłodny wiatr przeciąga,

w chmury liście ciska.

Kiedy wieczór spadnie

w kobiałkę doliny,

nad jesiennym krajem

gęsty smutek zwisa.

Gwiazdy zapalają

złociste czupryny

i jesienny lampion

rozbłyska księżyca.

Wilhelm Przeczek

JESIEŃ

Jesień obsypuje złotem liście drzew,

niebo zachodzącym słońcem urzeka,

babie lato pieści jak cudowny sen,

A my zmęczeni

trudnościami życia

wpadamy w przeróżne uzależnienia,

nie potrafimy już

magią się zachwycić

i uśmiechać się do piękna,

bez znieczulenia...

A przecież wystarczy

otworzyć swoją duszę,

zajrzeć do wnętrza

kwiatowego dzwonka,

dobrym słowem

i czynem złe mury rozkruszać,

i wnosić w serce bliźnich odrobinę słońca...

Unieść się nad łąka jak Anioł...jak motyl,

zaplątać się w ulotność babiego lata,

poprosić słońce o promienny dotyk

i emanować ciepłem aż do końca świata...

(Seneka18)

JESIEŃ

Jesień to fala wspomnień o lecie

jesień to szelest liści po świecie,

chociaż je zdobi czerwień i złoto

smętnie spadają w jesienne błoto.

Z żalem spoglądam na złoty liść

spada,bo nie ma już dokąd iść,

drzewo go nie chce, spełnił swą rolę

i nikt nie wczuwa się w jego dolę.

Wiatr go rozwieje,buty podepczą

chce się przytulić ale go nie chcą,

w szeleście niesie się skarga liści,

na które wiosną czekali wszyscy.

Jest taka Pora, Co smutek niesie,

Mówimy o niej To Szara Jesień.

Ona jak złodziej uśmiech

Kradnie nam skrycie,

Nawet na szaro pomaluje życie

No wiec uśmiech i głowa do góry

Bo weekend ten wcale

Nie musi być ponury.

JESIEŃ
Szumiał las,śpiewał las,
gubił złote liście,
świeciło się jasne słonko
chłodno a złociście...
Rano mgła w pole szła,
wiatr ją rwał i ziębił;
opadały ciężkie grona
kalin i jarzębin...
Każdy zmierzch moczył deszcz,
płakał,drżał na szybkach...
I tak ładnie mówił tatuś:
jesień gra na skrzypkach...
Józef Czechowicz

JESIEŃ
Znów przyszła do nas
złoto – czerwona jesień.
W lesie liście spadają wszędzie.
Dęby sieją żołędzie.
Tylko jałowce
i sosny nie tracą koloru wiosny.
Elżbieta Burakowska

Jeszcze lato nie odeszło,
a już jesień bliska.
Wrzesień milczkiem borowiki
skrył we wrzosowiskach,
na polany rude rydze
stadkami wygonił
i rumiane jabłka strąca
raz po raz z jabłoni.
Jeszcze słońce o południu
tak potrafi przypiec,
jakby to nie wrzesień rządził,
lecz upalny lipiec.
Ale już chłodniejsze noce
niż bywały w lecie.
Liściom - żółknąć czas,
a ptakom - za morza odlecieć!

Już do schyłku lato zmierza ,
zboża z pola są zebrane.
Dnia krótszego noc domierza
w lesie liście malowane.

Na polanie pod mym borem ,
jest przepiękne wręcz zjawisko.
Fiolet mieni się kolorem,
to po prostu wrzosowisko.

Jak kobiercem wymoszczone,
na nim perły - krople rosy.
Zapach miodu się unosi ,
tak cudownie pachną wrzosy.

Nad polaną zachód słońca,
jak odbicie wrzosowiska.
Fiolet róż jakby w pląsach,
widać jesień bardzo bliska.

JUŻ JESIEŃ
Jesień rozdaje autografy
to co najlepiej potrafi
jako aktorka sezonowa
wiatry zebrała w jednym worze
wypuszcza kiedy ma ochotę
połaskocze chmury deszczowe
co wilgoci mają w nadmiarze
mżawką sieją dzionek cały
czasem upuszczą kropel więcej
cieszą się dalie aksamitki purpurowe
pozbędą się kurzu letniego
chryzantemy z niecierpkiem i marcinkiem

kolorem się chwalą białym

złoty i bordowy to ich renoma

wrzosy jaśminy astry i floksy

odrobiną jasnego fioletu czerwieni

jesieni są autografem

zarumienione soczyste owoce

rozdaje jesień w pełnej krasie

przemalowuje zieleń przedziwne kolory

brunatnym brązem i żółtym traktuje

ze swojej pastelowej palety

borowiki koźlaki gąski i opieńki

w autografie jesieni widnieją

zimowe ptaki obserwują zaciekawione

co mają począć z popisami jesieni

szuwary na jeziorze stawie i ugorze

beżowego nabrały koloru

by dorównać ogołoconym wierzbą

tka jesień dywan na polanie

wątkiem są liście wielokolorowe

osnową zgniła zieleń trawy i zarośli

jesień to artystka sezonowa

lubi rozdawać swoje autografy

mgłą i szronem się posłuży

nocą i nad ranem chłodnym

czasami słońcem załagodzi

swoje niebywałe kaprysy

rozda autografy do pierwszego

białego puchu schodząc ze sceny.

KASZTANY
Weź brązowe palto,
synku kochany.
Pójdziemy do parku
zbierać kasztany.
Leżą tam, jak małe
kolczaste jeże.
Kto z nas,synku,prędzej
i więcej zbierze?
Czyje będą ciemne,
a czyje w łatki,
Czy twoje syneczku,
czy twojej matki?
I co z nich zrobimy:
krówki czy konie?
I kto przy tym bardziej
poplami dłonie?
Kto je potem szybciej
w domu umyje?
Kto się komu pierwszy
rzuci na szyje?
Ewa Szelburg-Zarembina

Każda pora ma swój urok,
nawet ta z jesienną mgiełką.
Spacer rankiem wraz ze słońcem
przyjemnością bywa wielką.

Romantyczne Serca lubią
przejrzeć się w kropelkach rosy,
nasłuchiwać czy z oddali
ptaków się usłyszy głosy.

A gdy trafi się przy drodze
albo w lesie na polanie
dywan z wrzosów rozłożony
- przed tym czarem każdy stanie…

Bo jak się tu nie zachwycić,
gdy z kwiatuszków delikatnie
dźwięk uchwycę szafirowy,
co rozmarzać myśli zacznie?

Kiedy odejdą dni słoneczne,
jesienny zegar czas omroczy,
no i zamilkną smyki świerszczy,
poczuję chłodu cierpki dotyk ...

Gdy aura zacznie figle płatać,
w oczy kasztanów się zapatrzę,
otulę się wspomnieniem lata
i twoim ciepłem,tak jak płaszczem ...

Klon krwawy i żółta lipa,
liście,listeczki sypią.
Zrzuca je ptak lecący,
strąca osa niechcący.
Wiatrowi na płacz się zbiera,
że liście się poniewiera;
chodzi dołem i górą i zbiera je oburącz
i płacze nad nimi deszczem,
po gałęziach je mokrych wiesza.
Nic z tego... Oczywiście.
Potem mówią, że wiatr zrywa liście.

KONIEC LATA
To lato,o którym każdy
cicho marzył,
Szybko przeminęło,
zgodnie z kalendarzem.
Długo swoim żarem
wszystkich rozgrzewało,
Kąpieli słonecznych
każdy wciąż ma mało.

Jesień,która przyszła

w pełnym blasku słońca,

Nigdy nie zastąpi

letnich dni do końca.

Nie ubrała jeszcze

nieba w ciemne chmury,

Jeno drzewa stroi w złota i purpury.

Nić babiego lata

pająk znowuż przędzie,

Wietrzyk ją przenosi

i rozwiesza wszędzie.

Na tych niciach rosa

osiada kroplami,

By w promieniach słońca

zalśnić brylantami.

LISTOPAD

Wyszedł sobie do ogrodu

stary,siwy pan Listopad.

Grube palto wdział od chłodu

i kalosze ma na stopach.

Deszcz zacina,wiatr dokucza,

pustka,smutek dziś w ogrodzie.

Pan Listopad cicho mruczy

"Nic nie szkodzi,nic nie szkodzi".

Po listowiu kroczy sypkim

na ławeczce sobie siada:

Chłód i zimno,mam dziś chrypkę.

Trudna rada!Trudna rada!

Wanda Grodzieńska

LIŚCIE JAK LISTY

Liść z listem można pomylić,

aby spostrzec po chwili:

lecą liście na wszystkie strony,

a każdy – polecony.

Wiatr tu jest listonoszem.

- Odebrać listy proszę!

Co dzisiaj doniósł liść klonu?

Jakie nowiny zawiera liść olszyny?

A jakie listek brzozy?

Kto na polski przełoży?

Józef Ratajczak

Melodii wiatru ślę pozdrowienia

w jego poszumie składam życzenia

Jego dotykiem miło Cię witam

rozkołysaniem o uśmiech zapytam

Jego podmuchem bukiet Ci podam

z listków czerwonych jesienna uroda

W tańcu swawolnym kasztany ukryłam

do jarzębiny serce włożyłam

I z tymi darami wiatr Cię dogoni

a do mnie przyniesie uścisk Twych dłoni.

Melodią wiatru dziś Ciebie pozdrawiam

dary jesieni w uśmiechu serca zostawiam.

Mgły nad wrzosowiskiem

roztoczyły swój czar

liliowym welonem

okryły marzenia

Pocałowałam drobne płatki

zapachniałam cichym wrzosem

fioletową smugą otoczyłam duszę

Z bukietem wrzosów

pójdę tam gdzie tętni życie

gdzie lato budzi zmysły

i świeżość poranka

zmywa resztki snu

gdzie nie gaśnie miłość

i kwitną kwiaty

Zanurzę dłonie w chłodnej rosie

ustroję suknię wrzosowym

kwieciem

zniknę senną zjawą

w różowej mgle.

Mówią jesień życia smutkiem się przeplata

Wszystko już za sobą a przed sobą mało

Najpiękniejsze przecież są te młode lata

Kiedy do jesieni tak dużo zostało.

MYŚLI JESIENNE

Gdy już noc i jesień chłodna

Płaczą wspólnie deszczu łzami

A wkoło szare smutki

Tulą ziemię mgieł skrzydłami

Błądzą myśli poplątane

Szukam wspomnień,pragnień,marzeń

Gdzie się moje życie toczy

Pośród różnych zmiennych zdarzeń

Spotkam tam promyczki słonka

One radość życia miały

Skrawki nieba błękitnego

Które szczęście mi dawały

Wiele zwykłych i szarych dni

Ciemne chmury,nagłe burze

Znów piękną tęczę na niebie

Kłopoty małe lub duże

Wszystko czym los obdarzył

Okryte wspomnień woalem

Które chwilami wracają

Z jesiennym smutkiem i żalem

Anna Mikiciuk

Nadeszła jesień,cudowna jesienna,

Pora zadumy,spokoju w nas.

Wiatr złote liście po drogach niesie,

Wokoło pachnie jesienią las.

Liście spadają w kolorach jesieni

Zdobiąc magicznym kobiercem las,

Poranna rosa we mgle się mieni

Zwiastując światu cudowny czas.

Najcieplej jest właśnie jesienią,

Gdy liście na drzewach się mienią,

Gdy czerwień Cię zewsząd otacza...

Czy to coś może oznaczać?

Więc teraz włącz wyobraźnię,

I czerwień, żółć, złoto barwne

Potraktuj jak różne uczucia...

Potrafisz? To prostsze od druta!

Więc: złoto to jest nadzieja,

A liście się złocą na drzewach,

Więc pomyśl, że właśnie jesienią

Tą piękną barwą się mienią.

Żółć barwa ufności,

Niech na Twej palecie zagości!

I nie zapomnij ni razu

Ozdobić nią codziennego obrazu.

Nie czekaj dłużej,

rozwiń żagle marzeń,

Aby popłynąć,

gdzie serce cię wzywa,

Gdy swoich tęsknot roztacza miraże,

I lądy pragnień wyśnionych odkrywa.

Po Złote Runo,

wyruszaj więc śmiało,

Póki pragnienia starością nie zbledną,

I nie wierz życiu,

że cię ukochało,

Bo ma dla ciebie pułapkę nie jedną...

Ale nieważne,

co los ci przyniesie,

I czy u kresu czeka coś dobrego...

Czy tylko smutną twarz pokaże kolejna jesień,

Nie cel się liczy,lecz droga do niego...

NA POŻEGNANIE LATA

Narysuję Ci babie lato

kredką wczesnej jesieni,

jak unosi się między zapachem

dojrzałych jabłek i spalonej słońcem trawy.

Delikatne jak złoty włos

który zaiskrzył się od zachodzącego słońca.

Narysuję Ci horyzont

w którym jeszcze widać nieruchomą ciszę

minionych wakacji

odpływających na ostatniej letniej chmurze.

Jeszcze czuć na pustej łące

falę ciepłego powietrza,

które leniwie rozciąga się po sadach i polach.

Tylko te noce coraz bardziej chłodne.

NA ZŁOTYM LISTKU

Już wczesne świty mnie nie budzą,

za oknem senny poszum liści,

w mgielnej poświacie, srebrną smugą

księżyc szeleści pośród wiklin.

Na skraju lasu barw karnawał,

śliwkowy zapach śpi w ogrodach,

cień rudowłosej tańczy w trawach,

wiatr jej melodię tęskną podał.

A w sercu mam ciepłotę lata

w pąsowych uczuć dekoracji,

choć nitka czasu delikatna

pajęczą przędzą skronie znaczy.

Przystroję wiersz koronką z szyszek,

jesiennie smucić się nie umiem,

na złotym listku miłość spiszę,

niech ci do ręki rankiem sfrunie...

NOSTALGICZNA JESIEŃ

Wiosna swoją łodzią dawno odpłynęła,

upalne lato przeszło w zapomnienie,

została pustka, nostalgia, wspomnienia,

dłuższe wieczory, słabości, zwątpienie.

Góry zdejmują swe zielone szaty,

i ukazują nagie szczyty szare,

wicher gnie drzewa, rozczesuje liście,

zwinne kozice czują się wspaniale.

W chałupach chłodno, jak w więziennych celach,

kot obok pieca mrucząc się wygrzewa,

deszcz gra o rynny ponure melodie,

jesień czerwienie i żółcie przywdziewa.

Wrzos otulony nicią pajęczyny,

znów brązowieją w ogrodach trejaże,

skowronki dawno skończyły śpiewanie,

złocista jesień maluje pejzaże.

Teresa Rutkowska-Wojciechowska

O JESIENI

Już jesień.Liść na drzewie rzednie

Jeszcze ostatnim złotem gore,

A z nim spokojnie gaśnie,blednie,

Co nie umarło umrzeć w porę...

Pogodny schyłek dnia łagodzi,

Co myśli mąciła bałamutna,

I w serce miłościwie schodzi

Radość tak cicha,że aż smutna.

Leopold Staff

Oliwkowa zieleń, złoto i czerwień.

Popatrz to już jesień - świat nam chce odmienić.

Wabiąc kolorami, tak bardzo nas zwodzi,

szepce liść pod stopą - jesteście wciąż młodzi...

Pozbieramy z radością dary jesieni

czerwień, złoto, oliwkę i schowamy

głęboko do serca kieszeni.

PAN WRZESIEŃ I PANI JESIEŃ

Znów przyszła pora witania się z mgłami

i nad polnymi rżyskiem i nad ogrodami

rozwiesza woal Jesienna Pani

Lato,niestety,zostało za nami

Z drzewami powój wdał się w romans

oplata je czule w zieloną jedność

wkrótce założą suknie jesienne

dołączą brzozy,z zazdrości blednąc.

Pan Wrzesień wyciągnie swój złoty atrament

rozzłoci wszystko aż po firmament

liścik napisze do Pani Jesieni

niech obraz zatrzyma w złoconej czerwieni.

POD JESIEŃ

Kobalt błękitu

Półmgła przesłania.

Z drzew malachitu

Rdza się wyłania.

Drży wlew jesienny W liści szeleście,

Jak anioł senny Gra w celeście.

Cicho, pogodnie,

W złota żywiole,

Duma zachodnie,

Chełmońskie pole.

Włodzimierz Domaradzki

Pod płaszczykiem barwy jesieni

myśli sypią się jak liście,

rozpalają ciepłem zmysły,

łagodnością wieją wszystkie.

Zakochana jestem w pięknie,

co układa śpiew mej duszy,

światło cieniem witam co dzień

niebem,światłem chcę poruszyć.

Pocałunki zbieram blasków,

by się rozgościły w sercu

uchylając mi życzliwość

z pasemkami czaru w miejscu.

Pogoda już jesienna

chłodem wiatr wieje.

Czasem słońce zaświeci

i ciepłe promyki wleje.

Świat przystroi barwami

brązu i pomarańczy.

I z figlarnym uśmiechem

w drzewach sobie potańczy.

Bo jest porą, gdy liście

spadać z nich zaczynają.

Pod stopami gdy idziesz

dywan nam rozkładają...

Pokochaj jesień...

Spróbuj pokochać jesień

z niesamowitymi urokami.

Spójrz ile piękna niesie

obdarzając Cię nowymi dniami.

Kolorowo jak wiosną

barwne liście ostatki zieleni.

Dadzą chwilę radosną

Twą szarość życia mogą odmienić.

Wieczór szybciej nastaje,

słońce też znika wcześniej niż latem.

Lecz nowe czy nie daje

chwile spokoju, skorzystaj zatem.

- Tadeusz Karasiewicz

Po niebie płyną chmury
Wiatr zrywa liście z drzew
Unosi je do góry
W nich brzmi jesienny śpiew.
Po lasach barw tysiące
Na polach stada wron
A gdy zaświeci słońce
Czuć miłą jesienną woń.

Popsuły się drzewa,
spadła im korona,
jesień w nich dojrzewa
– żółta i czerwona.
Krzewy okulały,
grzęzną w pustym polu,

słońca im za mało,
iść do wiosny wolą.
Kroczą przez polanę
od grudnia po marzec,
mróz im kryje rany
śniegowym bandażem.
Józef Ratajczak

Poranek jesienny. jesienny poranek
i myśli tak senne błogością usłane
za oknem w kokonie mgły białej pierzyny
świat liczy nowego dnia szare godziny


Niemrawy, zamglony i chłodem skażony
poranek jesienny jak mleko zwarzony
wytrwale kawalkad przetacza wciąż chmury
październik dżdżu pełen w wichrowe dmie rury

Ust O wielce krągłe przeciągłym ziewaniem
wyraża z ochotą tęsknotę za spaniem
snu plaster zakleja powieki obrzmiałe
i wstawać się nie chce bo sny tak wspaniałe

Za oknem zaś brzydko ponuro i mokro
ze złota obdarte gałęzie wciąż mokną
rozkoszy niebytu nocnego kraina
do siebie przyzywa choć dzień się zaczyna

Już nie ma mnie we śnie, a jeszcze realizm
w swe szpony nie złapał-popadam w dualizm
problemem tej chwili obarczam mą dusze
czy wstawać czy zasnąć coś wybrać wszak muszę

Poranek jesienny. jesienny poranek
i myśli tak senne błogością usłane
za oknem w kokonie mgły białej pierzyny
świat liczy nowego dnia szare godziny.

Pozdrawiam z dymem ogniska w polu
i chryzantemy kulą złocistą,
z ciepłem przyjaźni i serdeczności,
choć dookoła mokro i mglisto.
Z jeżem tupiącym wśród jabłek w sadzie,
rudą wiewiórką, lśniącym kasztanem,
z kluczem żurawi na szarym niebie
i srebrnym mroźnym szronem nad ranem.
Z koszem owoców, warzyw i grzybów,
zebranych w polu, ogrodzie, lesie,
z zapasem uczuć jasnych, słonecznych,
i dobra które daje nam jesień.
Pozdrawiam z nicią babiego lata
i kolorowych liści kobiercem,
kropelką deszczu, powiewem wiatru,
ciepłym uśmiechem i szczerym sercem.

Przyjmij ode mnie uśmiech jesieni...
jasny ,radosny i pełen lubości…
Niech jego ciepło Twój nastrój zmieni
- trwaj w nim szczęśliwie ,aż do wiosny...
Niech grzeje cię czerwień dzikiego wina,
otulą złote liście natury...
Niech słońce w błękicie
i jarzębina ślą aurę pełnej życia radości…


Pytasz mnie: - Czy mamy jesień?
-Tak, kochany, to już wrzesień!
Szybsze zmierzchy, chłodne ranki.
Nad łąkami mgieł firanki.

Jabłka w sadzie się rumienią.
Liście żółkną i czerwienią.
Szorstki szelest suchej trawy.
Krok kotki wolny, niemrawy.

Dojrzały już jarzębiny.

Krzyk żurawi z oziminy.

Dym się snuje z kartofliska.

Szarość pustego ścierniska.

Wczoraj słota, dzisiaj słota.
Dużo deszczu, więcej błota.
Za oknami wiatr, szaruga.
A w kominku płomień mruga...

Kiedy serca dwa gorące.
Oczy jak ogień płonące.
Kiedy dłoń się z dłonią splata.
Jest jesienią pełnia lata.

SKARBY LATA
Jeszcze słońca ślad na twarzy,
serce pełne letnich wrażeń,
jeszcze czuję wiatr na skroniach,
skarby lata trzymam w dłoniach...


Zanim jesień zmieni świat,
nim przekwitnie róży kwiat,
pójdę z Tobą brzegiem plaży
by raz jeszcze w słonku marzyć...

I smak lata poczuć jeszcze,
nim nadejdzie jesień z deszczem,
dam Ci bukiet róż wspaniałych,
by Ci latem wciąż pachniały...

Trzymaj mocno je w swej dłoni
niech ten bukiet Ci przypomni
szczęścia chwile,skarby lata
zanim jesień zacznie płakać...

SŁODKI PAŹDZIERNIKU
Na rozgrzanych deskach tarasu
lekko kładłaś mnie październiku,
albo siłą porywałeś do lasu,
delikatnie powstrzymując od krzyku.

Gdy ciepłymi oplątałeś rękami

moje ciało w zbyt cienkiej sukience,

smukłych dotknięć bezwstydny aksamit,

jak twój szept układał się w wiersze.

Światłem nagich spojrzeń ogrzana,

biel sukienki plamiłam bez strachu

i z łabędzim śpiewem, jak Diana,

rozpływałam się w twoim zapachu.

Gdy się wiatrem wdzierałeś do łona,

ciepły dreszcz przyozdabiał mi wianek,

umierałam jak zawsze zdziwiona

wśród konwalii i leśnych sasanek.

Dzisiaj znów mnie uwodzi, kochany,

cisza pól, suchy liść w pamiętniku,

szelest traw... przykładam do rany

twoje wiersze ty mój październiku.

TO JUŻ JESIEŃ
To już jesień...tak,
masz rację...ale zobacz ile
w niej dobrego wrzosy,
astry,kasztany z gładką skórką
albo te jeszcze w łupinkach,
co kłują tak przyjemnie,
babie lato i zapach ogniska
i wszystkie kolory liści,
jarzębina czerwona koralowo,
wiatr wplatający się we włosy
i krople deszczu
spływające po policzkach.

TO JESIEŃ
Wolno liść za liściem spada
Za liściem liść jesienny opada
Trawniki,chodniki
rudością się cieszą pieszego,
każdy krok wśród liści szeleści
Jesień złocista Pani
z paletą farb jak malarz maluje,
ubiera,stroi każdy krzak,
każde napotkane drzewo.
Dni coraz krótsze,noce długie jak stąd
do nieskończoności
Nici babiego lata
wraz z mgielnym welonem
oplatają kępy traw,
na południowych stokach
Wiatr i deszcz na przemian
ze słońcem
w ciuciubabkę gra Nocturno.
Niebawem przyjdzie pora ubierać
ciepłe szale w kolorze burgunda.
Liści coraz więcej dywanem się ścieli.
Na gałęziach drzew,każdego dnia
coraz mniej zieleni.

W brązowej żółtej sukience,
z zielonymi pięknymi oczami,
przyszła już Pani Jesień,
stoi blisko przed drzwiami.

W dłoniach ma śliczne żołędzie,
w torebce błyszczące kasztany,
a na złotej sukience,
listki do góry nogami...

W dłoniach przyniosłam
jesienne kwiaty
wszystkie barwami złota
się skrzące,astry,nasturcje
i liście klonu słonecznym
latem jeszcze pachnące.
Możesz zanurzyć się w ich zapachu,
chłonąć aromat, pełnym oddechem
a potem uśmiech kwiecisty taki,
mi podarować połonin echem.
Chcę aby w sercu gościła radość,

aby dni smutne w piękne zamienić,

by szczęście kwitło barwami lata

srebrnym odcieniem,złotem czerwieni.

W jesiennym kolorze...
Choć słońca letniego promienie
w pasemkach mych włosów się mienią,
jest w nich już biel lata babiego
zakradła się cicho z Jesienią.
Zaplotę więc z włosów mych warkocz
zatrzymam blask słońca letniego
niech tańczy wraz z babim latem,
w rytm walca - deszczu jesiennego.
I z deszczem wiatr także chce zagrać,
szeleszcząc liście z drzew strąca,
raz na dół spadają kobiercem,
raz tęczą wznoszą się do słońca.
I już świat wokół mnie wiruje,
swój smutek odsyłam za morze,
chciałbym ofiarować wszystkim,
swą radość - w jesiennym kolorze.

W kalendarzu wrzesień
i lato żegna się z nami
niedługo zawita znów jesień
rozkwitając wokół wrzosami.

I znów poranki zamglone
chłodnym powitają powietrzem,
a słońce nieco spłoszone
przygrzeje raz po raz jeszcze.

Drzewa jesienne założą mundurki
urzekając barwami czerwieni i złota
i nie przeszkodzą deszczowe chmurki,
gdy nam na spacer przyjdzie ochota.

Pójdziemy na grzyby do lasu
i do parku po jarzębinę,
by użyć jesiennego czasu
i zrelaksować się odrobinę.

W koncercie uczuć 
„Cichutko lecą liście klonu,
wirując zwiewnie z wiatru fugą,
ranki zasnute w mgieł zasłony,
zroszone srebrem śpią za długo.

Czas kolorami się dopełnia,

drzewom wysmukla strój ażurem,

jesień ustraja dywan z piękna

w ostatnią złotą sygnaturę.

Zatopię myśli w barwach tęczy,

aby nie zbladły w dzień zimowy.

Posłuchaj, jak w nas jesień

dźwięczy koncertem uczuć purpurowych.”

Ewa Pilipczuk

WIDOK ZE WZGÓRZA
Jesień wspomnienia tka młodości,
W błękicie obłok srebrny płynie,
Widmowy, jak myśl o nicości.
Czyżem to życie śnił jedynie?
Patrzę na złote pola, gaje,
Spowite w spokój, skarb najrzadszy,
I wszystko większe w krąg się zdaje,
tak gdy na świat przez łzy się patrzy.

WIERSZ O KASZTANACH
Wśród liści kasztany,
brązowe kasztany,
a każdy z kasztanów
jak namalowany.
Błyszcząca twarzyczka
śmieje się z daleka.

Właśnie spadł z gałęzi

i na ciebie czeka.

I nie przejdziesz dalej,

nim go nie podniesiesz

- taka moc kasztanów,

gdy nadchodzi jesień.

Może czarodziejska

ta moc jest i siła?

Nikt ich nie omija,

a każdy się schyla.

Błyszczące kasztany,

brązowe kasztany

- i musisz je podnieść.

Świat zaczarowany...

Wiersz Optymistyczny

powolutku jesień zmierza babie lato tka kobierzec

w telewizji tak jak stale nowe filmy i seriale

i programy rozrywkowe stare oraz całkiem nowe

co i rusz to inne stacje fundują takie atrakcje

lecz są też i lepsze treści czytaj książki opowieści

by wypełnić szare chwile nie oglądaj filmów tyle

wyjdź na spacer rano z pieskiem witaj dzień liści szelestem

a przed tobą chwile nowe wzbogać wnętrze swe duchowe

a zobaczysz jak znienacka sypnie śniegiem żadna stacja

tego ci nie zafunduję sam to najlepiej odczujesz

potem już do wiosny krok po przywitasz Nowy Rok

a z nim innych tyle wrażeń jakie będą czas pokaże

będą znów zielone drzewa ptaszki na nich ładnie śpiewać

i w eterze lato z radiem i piosenki takie ładne

i deszcz ciepły letnie burze lato chcesz by trwało dłużej

potem jesień za nią zima śnieg i mróz solidnie trzyma

a choinki będą ślicznie jak to brzmi optymistycznie

znowu jak co roku świecić znowu rok kolejny zleci

i tak wkoło wiosna lato będzie pięknie i bogato

wszystko jest jak się należy trzeba tylko bardzo wierzyć

L.Mróz-Cieślik

W ramionach jesieni
słońca promyk złoty
do figlów i śmiechów
nabiera ochoty...


Pocałuje śmiało
jabłuszko pachnące,
by za chwilkę było
skromne...rumieniące...

Tęsknotą za latem
zalśni w kroplach rosy,
osiądzie swym czarem
tam, gdzie kwitną wrzosy...

Doda barw do liści,
co szeleszczą mile.
Chciałby też wyzłocić
wszystkie Twoje chwile...

WRZEŚNIOWE DNI
Już nie kroczy ,ale biegnie
jesień w barwnej sukience
zahaczając o brzeg tęczy
w liściach gubi swoje serce.
Promyki tak nie grzeją ,


Żyjemy wszak tą nadzieją ,
Choć przyjdą chłodne dni
My zawsze będziemy,
Wspierając się wzajemnie,
Słowem,uśmiechem niezmiennie.

WRZEŚNIOWY PORANEK
Wrześniowe warkocze promieni
nas otulają swoim ciepłem
na polach zieleń dywanem się ściele
ptaków śpiew płynie o poranku
wiatr humorem dziś tryska.
Czule pieści listki
na drzewach
lato barwami radosny
dla nas śpiewa
pięknem ogrody
nasze oczy zachwycają
kwiatowe obrazy malują
ostatnie spacery
słonecznej panienki
roztańczonej
w świetlistej sukience
osładza blaskiem
te wrześniowe poranki.

ZAPACHNIAŁO JESIENIĄ
Zapachniało jesienią
Zapachniało powiewem jesieni,
Z wiatrem zimnym uleciał słów sens.
Tak być musi,
Niczego nie mogą już zmienić,
Brylanty na końcach twych rzęs.
Tam gdzie mieszkasz,
Już biało od śniegu.
Szklą się lodem jeziora i błota.
Tak być musi,
Już zmienić nie może niczego,
Zaczajona w twych oczach tęsknota.
Wróci wiosna, deszcz spłynie na drogi,
Ciepłem słońca serca się ogrzeją.
Tak być musi,
Bo ciągle się tli w nas ogień,
Wieczny ogień, który jest nadzieją.

Znowu małymi krokami
kroczy ku nam jesień z żółknącymi
drzewami.Jeszcze kwiaty pięknie kwitną
zapatrzone w toń nieba błękitną.

Z roku na rok robi się smutniej, 

bo lat przybywa,a sił ubywa.

Żółkną liście jak przed laty,

gdy biegało się po łące zrywając kwiaty.

Brak też sercu drżenia i uniesień,

bo wszystko się oddala ..

Z młodości-wiosny,nadchodzi

starość-ale jeszcze jest przed nami...

ŻÓŁKNĄ LIŚCIE
Żółkną liście na brzozach,
Żółkną liście na klonach.
Gdzie jest lato? Odeszło.
Jesień przyszła znów do nas.
We wsi wozy turkocą.
echo turkot w dal niesie.
Traktor skibę odwraca,
a kieruje nim jesień.
Włodzimierz Domeradzki