Za oknem ,,jesień
Przymrozek z rana źdźbła traw otulił
delikatną mgiełką szronu, mrozu opatulił
liście na drzewach z zazdrości
kolory aż po zmieniały
jedne zżółkły,inne poszarzały,
a co niektóre sczerwieniały
Wiatr na polu w chowanego
ze słoneczkiem gra
raz się chowa gdzieś w koszyku
tylko cicho łka
raz zawieje, zagra na drzewach niczym trąbce
w lesie liście poprzewraca,
na polanie pogoni zające
To już jesień, listopad tuż tuż
za oknem gna w żółto czerwonej karocy,
na skrzydłach liście ma
kapelusz kasztanowy przywdział
i w swoim tańcu trwa
stroi się na bal w kolory
u Pani Jesieni, którą dobrze zna
A bal to nie byle jaki
wielki kolorowy, pstrokaty
nawet chmury wystrojone,
postrzępione niczym kocie łapy
zszarzały, pociemniały
do ust wody aż nabrały
a letnie słoneczko utuliły do snu
i w swoją kołderkę schowały
anatea
Jesień życia
Minęła wiosna, pełna radości,
czas już rysuje zmarszczkami twarze.
Sił też brakuje i bolą kości,
niby wciśnięte w ziemię bagażem.
Lato obfite w deszcze i burze
życie wzmacniało energią słońca.
Nie chciało z nami pozostać dłużej,
też doświadczyło swojego końca.
Teraz nastaje życiowa jesień,
pełna nostalgii, niezwykła pora,
skora do wspomnień, wzruszeń, uniesień,
choć przebogata w swoich kolorach.
Czasem się smucisz, patrząc przez okno,
potem przecierasz oczy w ukryciu.
Twierdzisz, że tylko powieki mokną,
bo przecież piękna jest jesień życia.
J. L. 4.10.2013
Nad morzem jesień
Lato minęło już bezpowrotnie,
teraz na plaży robi się pustka.
Chociaż już pora nastaje słotna,
przyznaj, że nadal piękna jest Ustka.
Mewy krzyk wielki podnoszą w górze,
aż się lękają własnego wrzasku.
Nie stawią czoła dzikiej naturze,
woda pozmywa ślady na piasku.
Po niebie pędzą chmury szalone,
kutry na brzegu kołysze fala.
Zmysły wciąż drażnią ryby wędzone,
wspomnienie lata umysł zniewala.
Nam nie są straszne wichry, ni deszcze,
jesień nie zdoła nas też zasmucić.
Wierzę, że kiedyś zdołamy jeszcze
w te strony letnią porą powrócić.
jlewan
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz